Październik paziem jest Jesieni,
dzierży jej berło, gdy zajęta
i z nudów młóci nim len w sieni,
więc wszędzie paździerz się pałęta.

Paź-dzierżnik berła, stróż korony,
nieraz we władcę się zabawia:
posyła wiatr na cztery strony,
by z poddanymi porozmawiał.

Rozmowy ciepłe są lub chłodne –
wszystko zależy od pytania,
czy liście nadal będą modne -
czy odzież to nie nazbyt tania?!

Wiatr wątpliwości hen! – rozwiewa
po lasach, polach, po wykrotach,
a pozbawione liści drzewa
o nowych mówią już kłopotach.

Widzi Paź dzielny co się stało,
chce coś naprawić – berłem macha,
lecz tyle liści pospadało,
że las podobny jest do stracha.

I tylko tym się Paź pociesza,
że ziemię pokrył barwny dywan,
lecz Jesień głowę smutno zwiesza
i łez potoku nie ukrywa.