Wrzesień wygasza światła lata:
ciemnieją barwy, milkną gwary,
planują odlot ptaków chmary,
mgły zasnuwają urok świata.

Z wrzosami dzieli się fioletem,
wrzuca ziemniaki w żar ogniska,
ogląda kopce z bardzo bliska
i coś uzgadnia – z Panem Kretem.

Szkołę nakręca jak zegarek,
sprawdza czy chodzi regularnie,
czy dzwoni głośno, czy też marnie
i czy zrozumiał lekcję Marek.

Powiada sobie: idzie Jesień,
utkam jej szal z babiego lata,
z promyków słońca, wdzięku świata,
z małym dopiskiem made in Wrzesień.

Co rok tak samo: porą mglistą,
obmyśla Wrzesień nowe wzory,
odmienia w szalach ich kolory;
wprost oszalałym jest artystą.

I nim nadejdzie deszcz i słota,
i grząsko zrobi się na kortach,
on w tyglach swoich i retortach
wyprodukuje mnóstwo złota.